Vorige week stonden de koffers nog klaar en moesten we nog vertrekken. Onze trip naar Kara Tepe op Lesbos. Om daar mensen te helpen die alles hebben achtergelaten door oorlog, geweld of armoede. Met 3 barbers, 2 kapsters, 1 makeup artist, een fotograaf en iemand voor de techniek. We gingen daarheen om een barbershop en beautysalon op te knappen en de mensen ter plekke te trainen in het vak. Met Marc, Ronald, Nero, Eline, Ilham, Barbra, Michael en Ron en een team van een creatief bureau die hun jaarlijkse bedrijfsuitje had ingeruild voor dit doel. We wisten niet wat we zouden aantreffen of konden verwachten. Want hoe kunnen wij ons voorstellen hoe het is om echt alles wat je je hele leven hebt opgebouwd achter te moeten laten? Je probeert het je wel in te denken, maar hoe kun je ooit bij dat gevoel komen als je het niet zelf hebt meegemaakt?
[vision_notification style=”neutral” font_size=”12px” closeable=”false”] FOOD FOR THOUGHT | Persoonlijke column van Marit over wat haar bezighoudt en wat ze de afgelopen tijd heeft meegemaakt [/vision_notification]
Concentratie tijdens de training
[vision_pullquote style=”1″ align=””] Mooie momenten en moeilijk om weer afscheid te nemen [/vision_pullquote]
Dierenliefde
Een week later. De beautysalon en barbershop zien er mooi uit, de mensen die daar werkten hebben hun certificaat behaald en waren blij. Mooie momenten en moeilijk om weer afscheid te nemen. Nog meer respect voor Because we Carry, want de campus Kara Tepe waar zij zorgdragen voor de activiteiten, voelde soms bijna als een gezellige camping met blije kindjes. Zo zijn er naast de barbershop en beautysalon plekken waar Engels geleerd wordt, er is een theehuis met gratis koffie en thee en een groot speelplein voor de kinderen. De bewoners zijn vriendelijk en geen enkele keer heb ik me onveilig gevoeld. Voor mij persoonlijk was het enige dieptepunt dat kinderen stenen naar de honden gooiden.
Niet allemaal, maar veel te veel. Daarom moeten honden daar ook worden weggehaald, want veel kinderen zijn bang en reageren dat af op weerloze honden. Afschuwelijk. Ik werd boos op die kinderen, maar later kwamen ze toch naar me toe als ik een hondje op schoot had. Nieuwsgierig waarom ik dat beestje zo lief vond en een enkele keer probeerde eentje ook mee te aaien. Ze zijn bang en zien teveel slechte voorbeelden want van nature houden de meeste kinderen van dieren, dierenliefde zit diepgeworteld in ons. Dus ook op dat vlak is nog veel te doen en bij Because we Carry denken ze daar ook echt over na. Maar er is zoveel te doen. Zoals de inzamelingsactie (kinder)kleding die net is georganiseerd voor de mensen op Moria, die er vaak slechter aan toe zijn dan op Kara Tepe.
The Flying Seagulls Project “Hey Mustafa”
Taal van de wereld
Wat ook veel indruk maakte, waren de Clowns without Borders, die de kinderen entertainden in de ’taal van de wereld’, die eigenlijk geen taal is. Maar dat maakte niet uit, er werd gelachen en de kinderen bootsten de klanken na. Iedereen verbonden in een grote kring. Welke religie, welk land of ras, het maakte niets uit. Het ging om de gedeelde pret en even was de realiteit van alledag ver weg. Een voor een werden de kinderen in de kring uitgenodigd om zich voor te stellen. Ali, Fatima … ook Mustafa kwam wat verlegen in de kring staan. ‘My name is Mustafa’ klonk het en alle kinderen joelden ‘Hey Mustafa’. Hij straalde, want hij werd erkend en voelde zich gezien. Wat mooi en zo terecht
Samen klussen en leren
[vision_pullquote style=”1″ align=””] Even weer alleen kunnen denken aan de kleur die je op je nagels wilt [/vision_pullquote]
Gekleurde nagels
Ik denk terug aan de moeders met kinderen die in de Yurt (een grote ronde activiteitenhal) samenkwamen om daar te kunnen kletsen met andere moeders. Ik zat de hele middag nageltjes te lakken. Grote en kleine handen. Veel te droge handen, dus de handcrèmes die we hadden meegenomen kwamen goed van pas en waren erg in trek. Even aan iets anders denken dan hoe nu verder. Even weer alleen kunnen denken aan de kleur die je op je nagels wilt. Want achter die timide glimlachen schuilt vaak veel verleden. Zoals een vrouw op de campus met angstaanvallen, die zo heftig zijn dat de ambulance haar dan moet komen ophalen. Geen wonder als je later hoort dat voor haar ogen haar hele familie is vermoord. Op Kara Tepe was het leven nog relatief goed, maar op Moria is de situatie heel anders. Organisaties doen wat ze kunnen, maar het is vaak dweilen met de kraan open. Per week arriveren zoveel meer mensen dan er vertrekken. De winter staat voor de deur, het was nu al ijzig koud en daarom is er niet veel meer dan een (gedeelde) tent als je aankomt. Een tent die niet water- en winterproof is. Ook daar waren de mensen vriendelijk, maar ik zag ook iets van gelatenheid in die ogen. Zelfs bij de hele kleine kinderen, alsof die oogjes al teveel gezien hadden.
Edam op een maandagochtend
Contrast
En dan loop ik weer in Nederland, door het pittoreske stadje Edam waar ik tegenwoordig woon. Een maandagochtend, het is rustig. Sinterklaas is net gearriveerd en de meeste kinderen hebben hun eerste schoentje al gezet. Er komt rook uit de schoorstenen, want het is behoorlijk koud. Ik loop naar de bakker, waar ik kan kiezen uit minstens 20 soorten brood met een toonbank die vol ligt met banketstaven en gevulde speculaas. Vannacht kwam ik laat aan in een koud huis, dus draaide de verwarming snel wat hoger. Een warme douche had ik wel verdiend na zo’n lange trip en bleef er lekker nog wat langer onder staan om vervolgens uitgeteld in slaap te vallen in mijn heerlijke bed. Want ik was moe en koud en dan heb je daar wel behoefte aan.
[vision_pullquote style=”1″ align=””] Hoe veilig zijn wij eigenlijk als we onze ogen sluiten voor alle mensen die ’s nachts hun ogen niet eens dicht durven te doen? [/vision_pullquote]Een dag later kwam alles als een bom binnen. Alle emoties, alle ervaringen. Waarom is deze wereld voor de een zo comfortabel en gezellig en voor de ander niets dan shit? Okay, ik heb ook weleens mijn shit, maar heb dan altijd nog dat fijne huis en veilige bed, waar ik warm en droog kan liggen. Wat als er zoveel shit is, als alles wat je nog hebt makkelijk in een koffer past en je niet eens een warme, droge plek hebt om je ogen dicht te kunnen doen? Ik kan het me niet eens voorstellen. Wat een contrast en houden wij onszelf niet gigantisch voor de gek om te denken dat ons zoiets niet kan overkomen? Hoe veilig zijn wij eigenlijk als we onze ogen sluiten voor alle mensen die ’s nachts hun ogen niet eens dicht durven te doen?
Ogen open
Dat is voor mij de grootste les van de afgelopen week. Ik wist het wel, maar nu voel ik het echt door elke vezel in mijn lijf; we staan niet los van elkaar, we kunnen niet doorleven alsof er niets aan de hand is. Want als we dat wel doen creëren we een schijnveiligheid die niet alleen oneerlijk is, maar ook heel kwetsbaar. Je kunt je ogen niet sluiten voor zoveel ongelijkheid. We moeten echt wakker worden en dingen anders gaan doen.
Je suis Paris, dat speelde niet zo lang geleden. We voelden ons verbonden met de stad en de inwoners. Terecht en mooi. Maar waarom kunnen we dat gevoel van verbondenheid en solidariteit niet met iedereen ervaren? Want als wij allemaal één zijn en als de hele mensheid op deze aarde met elkaar verbonden is, dan zouden we ook iemand als Mustafa moeten zien staan en net zo vanzelfsprekend moeten kunnen zeggen: ‘Hey Mustafa!’.