Interview met Ash Perrin
Hij leek voorbestemd om als ‘speciaal kind’ door het leven te gaan nadat hij doof werd geboren. Maar dankzij de liefde en zorg van zijn ouders en muziek, had hij toch een normale jeugd. Inmiddels verspreidt hij zelf liefde. Geboren in Engeland, reist hij de hele wereld over voor zijn Flying Seagulls Project om plezier en magie te brengen in het leven van kinderen. In februari komt zijn eerste boek uit, ‘The real play revolution’.
Ash treedt op als clown voor de meest kwetsbare kinderen in de wereld
Ash heeft een opvallende baard en snor die niet zou misstaan in de barbershop. Maar toch bezoekt hij de barbershop nooit omdat hij het trimmen liever zelf doet, want hij wil niet dat zijn baard er ’te netjes’ uitziet. Daarvoor gebruikt hij een speciale wax en voor zijn baard maakt hij zelf zijn baardolie met een ander geurtje voor elk seizoen.
Ash gelooft dat schoonheid van binnenuit komt Hij is daar heel stellig over: “Schoonheid is iemand helemaal zien, terwijl die zichzelf is. Echte schoonheid is iemand met zelfvertrouwen. Want iemand kan heel knap zijn, als die persoon niet aardig is, vind je ze toch niet aantrekkelijk.”
The Flying Seagulls is een groep circusartiesten die reist naar plekken waar kinderen in nood zitten. Of dat nu vluchtelingen, weesjes of verschoppelingen zijn. Het streven is om wat magie in hun leven te brengen. De afgelopen 3 jaar hebben ze opgetreden in vluchtelingenkampen in Griekenland. Ash legt uit waarom dat zo belangrijk is.
HOE HET ALLEMAAL BEGON
Ik ben doof geboren en pas toen ik 2 jaar was, kreeg ik mijn gehoor. De doctoren hadden mijn moeder verteld dat muziek mijn ontwikkeling zou stimuleren en dat verklaart mijn speciale relatie met muziek en creatieve kunsten. Het heeft mij echt geholpen en deels hierdoor kon ik naar een normale school gaan. Daarom was het een logische stap voor mij om naar de toneelschool te gaan. Toen ik 20 was had ik weinig geld en ben toen gaan werken als clown voor feestjes. I reisde toen veel met mijn ‘magische koffer’ en ik zag hoe kinderen daarop reageerden. Op een dag bezocht ik een weeshuis in Cambodia en toen ik zag hoe daar niets werd gedaan om de kinderen te laten lachen, raakte dat mij diep. Want dat was zo’n verschil met mijn eigen kinderjaren. Een paar maanden later ging ik naar Roemenië om daar in een weeshuis op te treden en dat is hoe het allemaal is begonnen. Sindsdien heb ik nooit meer teruggeblikt.
DE TAAL VAN LIEFDE
Ik heb in ziekenhuizen gewerkt, zigeunerkampen en op speciale scholen. Waar we ook kwamen, de kinderen reageerden heel positief. Omdat we overal ter wereld werkten met zoveel verschillende talen, moesten we een non-verbale show met de focus op het uitwisselen van energie en oogcontact. Het is de taal van lachen en liefde geworden.
“In slechts een half uur verdwijnt het kamp, de oorlog en leven we in een magische wereld”
Bij elke show probeer ik elk kind te laten voelen dat het speciaal is, daarom blijf ik ze aankijken. Het gaat om de energie. Daarom laat ik ze het woord ‘e-ner-gy’ zo vaak herhalen!Ik geef me voor 100% en wat je dan ziet is magisch. Het kamp verdwijnt, de oorlog verdwijnt en gedurende een half uur leven we in een magische wereld.
MEER DAN VLUCHTELING
Deze kinderen hebben meer verschrikkingen gezien dan ieder van ons. Hun identiteit is kinderen die een oorlog hebben ontvlucht. Dat is zo, maar dat betekent niet dat ze geen magie of een lach in zich hebben. Het betekent niet dat ze alleen maar dat kunnen zijn. Ze moeten weten dat het leven meer omvat dan dat. Ik wil dat ze over iets anders kunnen dromen en ze het gevoel geven dat iets positiefs ook mogelijk is. Ik wil dat ze hun identiteit kunnen veranderen. Daarom noem ik mijzelf graag een ‘beschermheer van de kindertijd’. Want oorlog, hebzucht, corruptie en het meten van succes naar wat je hebt of hoeveel geld je verdient, zijn allen factoren die kinderjaren over de hele wereld bedreigen.
ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE
Ik wil dat deze kinderen weten dat er onvoorwaardelijk van ze gehouden wordt. Als ik bouwer was geweest, zou ik met liefde huizen voor ze bouwen. Was ik kok geweest, had ik met liefde eten voor ze gekookt. Maar ik ben een artiest, een clown en daarom is dit wat ik kan bieden en kunnen ze dit van me krijgen. Elke druppel die ik heb, gratis. Omdat ik van ze hou en omdat ze verdienen wat ik heb te bieden. En hopelijk, zullen ze ook met hun hart geven als ze zelf ouder zijn.
“Als ik bouwer was geweest, zou ik huizen voor ze bouwen. Was ik kok geweest, had ik voor ze gekookt. Maar ik ben een artiest en daarom is dit wat ik kan bieden”
We hebben allemaal iets te bieden en we hebben allemaal iets dat we nodig hebben. Als we een manier zouden vinden om in een samenleving te leven – zelfs als we elkaar niet kennen – zonder verdeeldheid door religie of economie, dan hebben we een kans om de wereld te redden. En dit is geen radicale theorie, maar een echte, menselijke filosofie. Er is voldoende eten voor iedereen, maar het is verkeerd verdeeld. Ik ben echt niet antikapitalistisch, maar ik ben wel tegen het idee dat sommigen alles bezitten.
BELANG VAN SPELEN
Ik wil die kinderen op hun gemak stellen in de meest universele taal, de taal van spelen. Want kinderen horen te lachen en te giechelen. Al het andere in hun leven slaat nergens op. Wonen in een kamp, in de regen, dat klopt niet.
De focus van mijn boek is het belang van het traditionele en echte spelen. Het is ook niet zo dat ik anti-techniek ben, maar op een zonnige dag zouden we in de tuin moeten spelen, in bomen moeten klimmen en contact maken met elkaar.
Albert Einstein zei: “Spelen is de hoogste vorm van onderzoek”. Dat is hoe kinderen de wereld leren begrijpen. Ze moeten spelen in een veilige omgeving. Maar als ze die niet hebben, wat komt er dan van hen terecht als ze opgroeien? Ze zullen geen zelfvertrouwen hebben en niet weten wat het is om uitgedaagd te worden. Kinderen in Engeland lijden ook. Ze raken van slag en depressief en daarom hebben we het hoogste aantal tienerdepressies in de wereld. Je hebt als kind niet veel nodig, wat je nodig hebt is plezier. suffering.
ONRECHT, GEWELD & AUTORITEIT
Natuurlijk moet je je wel aanpassen bij deze getraumatiseerde kinderen. Toen we begonnen in een kamp met 14.000 mensen, bij de Macedonische grens, deden we een circus workshop. We haalden alle spullen tevoorschijn en toen werden alle kinderen gek. Ze konden het niet aan om te delen en begonnen met elkaar te vechten. Hierdoor begreep ik dat deze kinderen geen onrecht konden verdragen. Als de een een beurt krijgt en de ander niet, waren ze niet teleurgesteld maar werden ze woedend. Want dat bracht herinneringen boven van de oneerlijkheid die ze hebben meegemaakt en ze kunnen dan heel agressief zijn naar elkaar. Daarom doe ik alles in een kring. Ik zou ze nooit in een rij zetten, want dan is er een voor en een achter. Ze haten rijen, dan hoor je meteen ‘geen rij, rij niet goed’.
“Ik heb nog nooit zo’n agressieve groep kinderen meegemaakt en dat breekt mijn hart. Want dat betekent dat ik nog nooit een groep kinderen heb meegemaakt, die zoveel geweld heeft gezien.”
Iets anders is dat je geen autoriteit hebt als volwassene. Hun idee van autoriteit is vernietigd. Ze zijn grenzen over gegaan op zo’n bizarre en criminele manier, dat ze je echt geen respect geven omdat je volwassen bent. Daarom vraag ik altijd en zeg ik nooit ‘je moet’. Je moet het gewoon zo leuk maken, dat ze mee willen doen. Want als je je mama en papa agressief ziet reageren omdat ze bang zijn, dan leer je dat ook zo te doen. Ik heb nog nooit zo’n agressieve groep kinderen meegemaakt en ik heb veel gezien tijdens mijn werk met de allerarmste en meeste kwetsbare kinderen. En dat breekt mijn hart. Want dat betekent dat ik nog nooit een groep kinderen heb meegemaakt, die zoveel geweld heeft gezien. En dit geweld is dus onderdeel van hun idee over deze wereld geworden.
TOVEREN
Toveren op het spoor
Ik zal een voorval altijd herinneren. We deden shows in een kamp nabij Macedonië en daar was een jongen die dol was op toveren, dus ik had hem een truc geleerd. Twee dagen later brak de pleuris uit tussen de grenspolitie en een groep van zo’n 200 man en wij zaten daar middenin met 100 kinderen! Er was traangas dus we pakten snel onze spullen en renden achter de kinderen aan die ons de weg wezen. Toen we veilig waren en in een kring zaten, liep dat jongetje naar het midden om die truc voor ons te doen omdat hij dacht dat we wel bang zouden zijn.
Dit was zo mooi en bezorgt me nog steeds kippenvel als ik erover praat. Maar er zijn vele verhalen. Ik herinner me ook een Roemeense jongen die jaren niet praatte, maar tijdens onze voorstelling noemde hij wel zijn naam toen ik hem dat vroeg.
Optreden in Roemenië
“Ik moet een energie creëren die zo sterk is, dat iedereen het kamp even kan vergeten”
Dat is zo magisch van onze shows, we maken onze eigen wereld en alle ellende verdwijnt even. Moria* verdwijnt, de hevige regen verdwijnt en wij zijn daar in onze eigen gouden dom met magie. En dat is de essentie, we creëren onze zielenwereld waar we allemaal broers en zussen zijn. Als ik optreed, moet ik groter zijn dan Moria. Voor elk kind van de ‘Olive Grove’ die bij mijn show is moet ik een energie creëren die zo sterk is, dat iedereen het kamp even kan vergeten.
ONS MOMENT IN DE ZON
Door dit werk te doen, ben ik gaan geloven in verbinding tussen mensen, die verder gaat dan waar je bent geboren, hoeveel geld je verdient of hoe slim je bent. Wanneer we zo verbonden zijn, laten we energie in elkaars levens stromen. De wereld breekt mijn hart. Soms is die zo koud en egoïstisch met veel onderdrukking en uitbuiting van mensen en dieren. Maar aan de andere kant gebeuren er ook veel mooie dingen. De balans is ver te zoeken. Maar tijdens onze shows eisen we onze plek op aarde op, onze moment onder de zon. Op die momenten zijn we gelukkig en elkaars gelijken. Het maakt mij niet uit of je arm of rijk of belangrijk bent, want iedereen is belangrijk. Als ik dit werk niet zou doen, zou ik depressief worden. Maar nu kan ik tenminste utopia scheppen tijdens de voorstelling.
“We kunnen vluchtelingen negeren zolang we hen niet als individuen zien”
Een reden waarom we vluchtelingen kunnen negeren en mensen kunnen uitbuiten, is omdat we hen als een groep zien en niet als individuen. Het is veel lastiger om een Mustafa te negeren, die 7 jaar oud is en op de vloer van een lekkende tent slaap, dan een ‘vluchteling’.
GELUK
Materie maakt je niet gelukkig, dat doen mensen, muziek, natuur en ervaringen. Als je niets hebt, ben je ongelukkig omdat je naar dingen verlangt. Maar als je wel wat hebt, ben je ook ongelukkig. Als ik voor jouw neus eet en jij hebt niets, dan smaakt het niet goed. Terwijl we beiden kunnen genieten als ik mijn eten deel en dan is de ervaring ineens veel beter.
De belangrijke dingen in het leven zijn gezondheid, relaties en je bezighouden met iets. Geluk houdt voor mij in dat je gezond bent, eerlijke verbinding hebt met mensen en dat je acties de wereld en jezelf ten goede komen. Geluk is wanneer je kunt bijdragen aan meer liefde op deze planeet.
VERDELEN VAN DE RIJKDOM
We leven in een bijzondere tijd. Als we de milieuproblemen willen oplossen, moeten we de rijkdom anders verdelen. Maar in plaats daarvan willen we alleen maar meer eten en dingen dan we echt nodig hebben, terwijl elders mensen van de honger omkomen. Dat is idioot. En ik geloof echt dat dit ten grondslag ligt van wat ons ongelukkig maakt. Want de pijn die ergens anders wordt geleden wordt opgenomen door de lucht, het bewustzijn van deze planeet en daarom voelen wij dit ook. Je kunt je ogen niet sluiten voor het lijden van anderen. Het is een globaal gevoel dat de dingen niet meer kloppen.
ZIEL VAN DE WERELD
Ik mediteerde altijd en deed ook yoga, maar de afgelopen 3 jaar heb ik niets meer gedaan. Door bewustwording wist ik dat ik dit werk moest doen, het voelde alsof het universum mij dat vertelde. Maar momenteel ben ik te verdrietig en moe om me met mindfulness bezig te houden. Het put me uit en ik word ook ouder. De afgelopen 10 jaar heb ik niet in een normaal huis gewoond. Maar ik voel dat we in een strijd verwikkeld zijn om de mensheid te redden en ik geloof meer dan ooit dat ik dit moet doen. Als ik zie dat jonge mensen constant op hun telefoon selfies aan het maken zijn, word ik ongerust omdat de wereld haar ziel verliest. We kunnen het ons niet meer veroorloven om passief te blijven.
*Moria is vluchtelingenkamp op Lesbos, Griekenland
www.theflyingseagullproject.com
Favorieten van Ash”] BOEK Jonathan Livingston Seagull, Richard Bach MUZIEK Mockroot by Tigran Hamasyan FILM Il Postino PLEK OM TE ZIJN op een berg in Moldavia, Rumania
Foto’s: Katherine Needles, Janetta