Het is inmiddels 2 weken geleden dat ‘onze lieve vrouw’ uit Parijs bijna in vlammen opging. Er was die avond een moment – rond een uur of negen – dat we ons hart vasthielden of we de befaamde kathedraal ooit nog zouden zien bij een volgend bezoek aan de Franse hoofdstad. De Notre Dame, die bijna iedereen in Nederland wel een keer in het echt heeft gezien, heeft het ternauwernood gered. Het dak is eraf, een toren ingestort, maar de bekende facade stond nog. Pfff … wat een ramp, wat een verdriet en wat een opluchting dat de kerk grotendeels nog staat. De heftige emotie die ik voelde en de gulle giften voor de renovatie de dagen daaropvolgend, zette me aan het denken. Waarom had deze brand zo’n enorme impact op zoveel mensen?
[vision_notification style=”neutral” font_size=”12px” closeable=”false”] FOOD FOR THOUGHT | Persoonlijke column van Marit over wat haar bezighoudt en wat ze de afgelopen tijd heeft meegemaakt [/vision_notification]
Franse muziek
De avond van de brand was ik bij een event van L’Oréal en terwijl er Franse muziek uit de luidsprekers klonk en haarkunstenaars op het podium de nieuwe trends toonden, zag ik tijdens het posten van een Instagram foto een beeld van een brandende Notre Dame. Meer mensen hadden het gezien en keken met ontzetting op hun mobiel. Dezelfde L’Oréal groep zou later maar liefst 200 miljoen euro schenken voor de wederopbouw van de kerk. Ik had tranen in mijn ogen. Oké, ik heb ooit een jaar in Parijs gewoond en de kerk vele malen van binnen en buiten gezien en bewonderd. Ik houd van kunst, architectuur en oude gebouwen. Maar toch leek mijn reactie wat overdreven.
Levens of gebouwen
Waarom raakt die kerk mij zo? Ik heb het niet zo op religies en dit is toch wel een boegbeeld van een religie, die recentelijk behoorlijk in opspraak is geweest vanwege kindermisbruik. En al wandel ik graag oude kerken binnen, het zijn maar stenen gebouwen, geen mensenlevens. Ook betrapte ik me erop dat ik blij was dat de kerk herbouwd kon worden dankzij al die enorme giften. Wat niet wegneemt dat de rijke Katholieke kerk zelf wel eens over de brug had mogen komen. Maar het zijn geen mensenlevens waar de giften voor binnenstromen. Komt dat omdat je een kerk makkelijker kunt renoveren dan een burgeroorlog beëindigen? Zien we het redden van levens in de derde wereld als een hopeloze zaak en zijn we imuun geworden voor leed van een ander?
[vision_pullquote style=”3″ align=”center”] Soms is loslaten veel krachtiger dan verdedigen of vasthouden. (Eckhart Tolle) [/vision_pullquote]
Loslaten
Ik bespeur tegenstrijdige emoties bij mezelf en na de eerste schrik over de brand, kan ik iets beter plaatsen waar dat vandaan kwam. Ik rouwde niet om stenen, maar om iets vertrouwds. Deze kerk hoorde bij mijn verleden, mijn herinneringen en dat die kon afbranden, gaf me het onveilige gevoel dat niets meer zou blijven als het was. Hoewel ik niet veel emotie voel bij de Zwarte Piet discussie, denk ik toch dat dit te vergelijken is. Waar de een goede herinneringen aan heeft, is voor de ander aanstotend. Maar iedereen heeft een eigen rugzakje mooie herinneringen en wil die graag bewaken. Krampachtig soms. Ego. Dat woord komt ineens binnen. Zoals Eckhart Tolle het zo goed kan verwoorden; onze verknochtheid aan vorm en dat ons ego daarvoor zorgt. We maken constant een verhaal in ons hoofd en dat verhaal bepaalt hoe we op iets reageren. Mijn verhaal was dat die Notre Dame hoorde bij mijn wereld en daarom niet mocht afbranden. Maar is dat waar? Nee, want alles komt en gaat.
Hier en nu
De wereld zou een stuk mooier zijn als we ons niet zo vastklampen aan tradities of oude gebouwen, maar oog hebben voor het hier en nu. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Er is veel geld voor de Notre Dame beschikbaar gesteld, maar deze tegenstelling zou ons er juist bewust van moeten maken dat we mensen niet kunnen laten verpieteren in een wereld waar zoveel geld en middelen in omloop zijn. Er is genoeg. Wat mij betreft wordt de Notre Dame prachtig gerenoveerd – of misschien nog beter – komt er een nieuw ontwerp dat past bij deze tijd; een dak met uitzicht naar de hemel.
Of zoals de Nederlandse Studio Drift voorstelde: ‘Laten we het dak van de kathedraal herstellen op een duurzame manier die niet schadelijk is voor het milieu, zoals een dakstructuur van recycled plastic soup’. Zo kunnen duizenden bomen worden gered én maak je bovendien een statement. Lees ook: Het Parool.
Maar met of zonder nieuw dak, een gebouw kan niet bepalend zijn voor mijn geluk of dat van een ander. Als je gelooft dat alles met een reden gebeurt, dan is ook deze brand geen toeval. Ik weet in ieder geval wel wat de reden in mijn wereldje is geweest. Ik had dit nodig om te beseffen wat echt belangrijk is voor mij en dat is liefde. Ik kan genieten van schoonheid en mooie architectuur, maar uiteindelijk kunnen alleen levende wezens mij liefde geven. Een oude kerk – hoe mooi ook – kan dat niet.
Foto’s: Priscilla Fraire, Nivenn Lanos
I can tell you the secret. This feeling you have now about changing your life, if you follow it with a whole and complete heart, it never stops. That feeling will get bigger and bigger. When you do something with such purpose and get involved in other peoples life’s, then you will have an absolute rollercoaster of joyful, wonderful moments. (opent in een nieuw venster)