Loulou – mijn geadopteerde hondje – leert mij zoveel over het leven. Inmiddels woont ze bijna 4 maanden bij me en elke dag is nog feest voor haar. Toch waren haar kansen nihil toen ze geboren werd en heeft ze vele hobbels moeten overwinnen. Haar onvoorwaardelijke liefde en enthousiasme werden niet altijd met gelijke munt terugbetaald, maar dat weerhield haar er niet van te blijven geloven in het goede. Loulou kwam niet zomaar op mijn pad en hoe dat is gebeur,d is ook een bijzonder verhaal …
FOOD FOR THOUGHT | Persoonlijke column van Marit over wat haar bezighoudt en wat ze de afgelopen tijd heeft meegemaakt
Loulou uit Lesbos
Vorig jaar ging ik met een groepje barbers en kappers naar Lesbos (Griekenland) om daar een salon en barbershop neer te zetten voor de mensen in het kamp Kara Tepe. Vanaf dag één huppelde er een vrolijk klein hondje rond die nieuwsgierig iedereen begroette. En vanaf die eerste dag sloot ik haar in mijn hart. Ik hoorde waarom ze daar eigenlijk beter niet zou moeten blijven. Ze was klein en kwetsbaar en sommige jongens gooiden stenen naar de honden. ’s Nachts vochten de grotere honden en in de ochtend kon je dat soms zien aan een bebloed oor of oog, heel naar. Ze heette Loulou, want de kinderen noemden alle honden zo en al snel sprong ze bij me op schoot om onder mijn jas te kruipen. Het was november en Loulou rilde van de kou. Ik kocht wat eten voor haar en af en toe kreeg ze ook wat van de vrijwilligers. Maar ze leek bij niemand te horen.
Lees ook: Perspectief voor kappers en barbers op de vlucht
Naar Nederland
Al snel naderde de dag dat we weer weggingen en ik dit beestje achter zou moeten laten. Want ik kon toch geen hond nemen! Ik had al 2 katten en die zouden dat zeker niet op prijs stellen. Bovendien woonde ik net alleen én buiten de stad. Hoe zou ik dat doen met werk en was ik dan niet al mijn vrijheid kwijt? Do, de vrouw die daar Because we Carry runde, snapte mijn dilemma. Zelf kon ze haar ook niet nemen want ze had al 2 honden. Ik sprak af dat ik erover na zou denken. Toen we wegreden van Kara Tepe, was het laatste dat ik zag een klein hondje, die achter het busje aanrende. Alweer achtergelaten door iemand die haar een week lang had geknuffeld, maar toch niet mee kon nemen … En al een paar uur later wist ik dat ze gewoon zou moeten komen. Hoe dan ook. Als het niet zou lukken met de katten, zou ik mijn vriendinnetje Femke – die de fantastische website www.verhuisdieren.nl heeft opgericht – wel vragen haar te herplaatsen. Maar Lou moest daar weg. Dat had ze gewoon verdiend.
Geboren in Moria
Do was zo lief om Loulou tijdelijk in huis te nemen en met haar naar de dierenarts te gaan, want ze moest ingeënt worden. Ze bleek bovendien nog een bacterie te hebben, die onbehandeld haar einde was geworden. Een teken dat het zo moest zijn want de timing was precies goed. Daarna was er nog even verwarring omdat Loulou toch bij iemand bleek te horen. Een Syrische vluchteling die hals over kop naar Athene moest afreizen. Hij had Loulou in het verleden verzorgd, maar toen hij zo snel weg moest had hij nauwelijks tijd gehad om iemand anders voor haar te vinden. Die persoon die voor haar zou zorgen heeft het dan ook laten afweten en daarom keek er niemand meer naar haar om. Via Facebook kwam ik met hem in contact. Een lieve man, die Loulou als puppy in het opvangkamp Moria had gevonden. Eigenlijk heeft hij haar gered, want welke kans heeft een klein hondje nou in dat vreselijke Moria, waar mensen wonen in lekkende tenten en iedereen vecht voor een eigen plekje? Ik ben hem nog steeds dankbaar dat hij dat heeft gedaan en hoop dat hij op een dag naar Europa kan komen en ons komt opzoeken. Dat hebben we ook zo afgesproken!
Lessen van Loulou
Loulou, een klein kansarm hondje, geboren in een van de meeste verschrikkelijke plekken van Europa, heeft al vele harten veroverd. Toen ze begin februari naar Nederland kwam, kreeg ik verschillende appjes van vrijwilligers die hoorden dat ze bij mij was en mij vertelden hoe bijzonder ze was en dat ze nog steeds vaak aan haar moesten denken. Ze boden aan op te passen als dat nodig was. Loulou werd nooit gemeen of vals, al is ze toch wel zo benaderd. Aangevallen door grote honden, kinderen met stenen en af en toe geen eten … Ze is heel nieuwsgierig naar andere honden en overwint langzaam haar angst. Ze is superlief voor kinderen en al is ze een jachthondje, ze wilde eigenlijk alleen maar vriendjes worden met mijn katten. Loulou is dus altijd het beste blijven geloven in iedereen en vooral – in het leven blijven geloven. Against all odds heeft ze nu een heerlijk leven in Edam en al vele nieuwe vriendjes gemaakt. Ze is één brok enthousiasme, maar ook liefde. Haar beste vriendjes zijn de twee bejaarde hondjes Tommie en Big en lief verdeelt ze eerlijk de aandacht tussen die mannetjes en let ze goed op hen.
Mooiste leven
Loulou leeft haar mooiste leven. Ik ben nu dat gelijknamige boek aan het lezen van Michael Pilarczyk en moest steeds aan mijn dappere Loetje denken. Je moet er zelf in geloven dat het kan en het lijkt wel of Loulou daar nooit aan getwijfeld heeft. Ze geeft en geeft en leeft volledig in het moment. Ze verwijt me nooit als ik wat later thuiskom en is alleen maar dolenthousiast als ze me ziet. Ze is dankbaar voor alles wat ze krijgt; aandacht, eten, uitgelaten worden. Elke dag weer. Ze kijkt de kat uit de boom bij nieuwe mensen, maar sluit ze die eenmaal in haar hart, dan is het liefde voor altijd. Loulou kwam niet zomaar op mijn pad. Ze kwam op een moment dat ik dat vertrouwen in het leven hard nodig had. Ze laat me zien hoe belangrijk dankbaarheid is voor wat je wel hebt, acceptatie van wat er is en hoe geven je uiteindelijk het gelukkigst maakt. Dat mooiste leven van Lou is aanstekelijk. Ik leef steeds meer mijn mooiste leven, dat gaat me eigenlijk heel goed af sinds Lou hier is. Wat ben ik nog steeds elke dag blij dat die kleine smurf op mijn pad gekomen is!