In de vakantieperiode hoor je vaak het woord ‘all-inclusive’ vallen. Lekker onbeperkt eten en drinken in een ver oord. Maar hoe inclusive zijn wij eigenlijk ten opzichte van onze medemens? Een actueel onderwerp tijdens deze week dat Amsterdam in het teken staat van Pride. Hoe tolerant zijn we echt als het aankomt op mensen die anders denken, anders vrijen of anders bidden? Mensen die anders gekleed zijn dan wij of een andere haar- of huidskleur hebben? Waarom wordt daar soms een probleem van gemaakt? Als alles hetzelfde zou zijn, is dat toch alleen maar saai? Angst voor het onbekende? Willen we ons liever omringen met klonen van onszelf? Gelukkig zijn dingen wel aan het veranderen. Verheugd las ik dat Gucci iemand heeft aangesteld als Global Head of Diversity, Equity & Inclusion. Jammer dat het nodig is, maar tegelijkertijd goed dat er aandacht aan wordt besteed. Ook op de catwalks zien we steeds meer modellen die een afspiegeling zijn van onze samenleving. De media begint het eindelijk te snappen en hopelijk doet goed voorbeeld volgen.
[vision_notification style=”neutral” font_size=”12px” closeable=”false”] FOOD FOR THOUGHT | Persoonlijke column van Marit over wat haar bezighoudt en wat ze de afgelopen tijd heeft meegemaakt [/vision_notification]
Buiten de standaard?
Toch blijft er nog veel te wensen over. Ik als blanke, blonde vrouw heb al vaker naar mijn hoofd gekregen dat ik het niet kan begrijpen, omdat ik het zelf niet heb ondervonden. Nu ben ik sowieso geen type om snel bij de pakken neer te gaan zitten en mensen als slachtoffer te zien. Ik geloof in het algemeen dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn of haar eigen geluk. Maar afgelopen week interviewde ik een Somalisch model dat niet alleen qua huidskleur, maar ook qua lengte buiten de standaard valt en daarom moeilijk in Nederland aan de bak kon komen. Zij beweerde dat wij hier nog achterlopen bij landen als bijvoorbeeld Amerika of Engeland. En laat ik die week nou net een oude Vogue lezen waarin een interview met Doutzen Kroes stond, die beweerde dat haar man Sunnery zo vaak door de politie aangehouden wordt, dat ze er binnen de familie al grapjes om maken als hij weer eens te laat is. Want een donkere man in een mooie auto, dat kan natuurlijk niet. Is dat vandaag de dag nog steeds realiteit in Nederland?
“Omringen wij ons het liefst met klonen van onszelf?”
Entertainment
Misschien overkomt het mij zelf niet, maar twee van mijn exen zijn ook niet Nederlands, zien er een beetje Aziatisch uit en in beide gevallen kan ik wel een voorval herinneren. Ik weet nog dat ik met een van de exen in Terschelling was voor Oerol en dat hem steeds werd gevraagd waar de voorstellingen waren. Mij vroegen ze niets, maar hij … werd het hem echt gevraagd omdat hij er anders uitzag en daarom wel bij het entertainment moest horen? Alsof er geen andere reden bestond waarom hij op dat eiland zou kunnen zijn. We konden er om lachen. Een andere ex lachte minder snel als ze nadrukkelijk alleen mij te woord stonden in winkels en hij er voor jan lul naast stond – ook al was hij de vraagsteller en bleef hij antwoord geven. Tja, nu ik erover nadenk … Mijn dochter die als ‘Chinees’ werd bestempeld op school, terwijl ze misschien hooguit 10% Chinees bloed zal hebben. Hoe moet het dan zijn voor iemand die er echt helemaal ‘anders’ uitziet, voelt hij of zij zich dan continue anders en onwelkom?
Chinees?? Mijn dochter en ik, lang geleden in Singapore
Hurricane
Ook keek ik diezelfde week naar de schitterende docu van Scorsese over Bob Dylan op Netflix, waar het nummer Hurricane speciaal werd uitgelicht. De tekst raakt je door merg en been. Het nummer gaat over de zwarte bokser Rubin Carter (‘Hurricane’) die vastzat voor een moord die hij niet had gepleegd en waardoor hij zijn kampioenschap misliep. Dat was eind jaren 60 , maar als je het nieuws soms leest, is het helaas nog steeds actueel. If you’re black you might as well not show up on the street ‘Less you want to draw the heat. Ja, er zijn tal van voorbeelden en ja, elke keer moeten we hiertegen in actie komen. Want iemand buitensluiten is eigenlijk heel kinderachtig en heeft iets weg van pesten. Grote mensen pesten. En wie heeft nooit dat nare gevoel gehad toen hij jong was? Een keer niet mogen meedoen, niet voor een partijtje worden uitgenodigd. Het geeft je een naar gevoel, alsof je niet goed genoeg bent en niemand – echt niemand – verdient dat. Kennelijk kwam er die week heel wat stof tot nadenken op mijn pad, soms lopen dingen zo.
Diversity Rules
Door dit alles moest ik denken aan lifestyle-journaliste Janice Deul, die de beweging ‘Diversity Rules’ op FaceBook heeft opgezet. Ik ken haar uit de tijd dat ze een boekje over black hair had geschreven en bewonder haar enorm, want toen zij dit in 2014 startte was diversiteit in de modewereld een stuk minder vanzelfsprekend dan nu. Inmiddels is er gelukkig wel het een en ander veranderd, maar of dat snel genoeg gaat? Binnenkort interview ik haar over dit onderwerp en dan zal ik het haar zelf vragen.
Neneh Cherry zong het al: when a child is born into this world It has no concept of the tone the skin it’s living in. Kinderen maken geen onderscheid. Of ze nu twee vaders hebben of een vader en een moeder, of ze nu zwart zijn of wit, of iets er tussenin. Dat besef komt pas later en ja, door wie komt dat? Door ons, de grown ups! Natuurlijk is het prima dat er meer diversiteit te zien is in de media, maar laten we vooral ook in het dagelijks leven liever zijn voor elkaar, dan krijgen we een fijnere wereld voor iedereen.
Coverfoto: Frank Lodder
I can tell you the secret. This feeling you have now about changing your life, if you follow it with a whole and complete heart, it never stops. That feeling will get bigger and bigger. When you do something with such purpose and get involved in other peoples life’s, then you will have an absolute rollercoaster of joyful, wonderful moments. (opent in een nieuw venster)