Vrijdag was het de zgn. ‘dag van het geluk’. Normaal sta ik daar nooit zo bij stil, maar dit keer voelde het als iets uit andere, meer zorgeloze tijden. Want terwijl we bijna allemaal het gevoel hebben in de verkeerde horrorfilm beland te zijn, lijkt het alsof geluk iets is dat alleen vroeger heel gewoon was. Vooral hier in Europa voelt het momenteel alsof ons veel geluksmomenten ontnomen worden. Volle supermarkten, een hapje eten, eindeloos shoppen of verre reizen maken. Het kan allemaal even niet en dat vinden we op zijn zachts gezegd heel verwarrend. Ook omdat we er niemand de schuld van kunnen geven, geen andere mensen, religie of ander land. Even leek het dat ‘de Chinezen’ het gedaan hadden en bovendien vond de president van Amerika het wel gepast om de term ‘Chinees virus’ te gebruiken. Diep in ons hart weet iedereen wel dat dit volstrekte onzin is, maar kennelijk hebben mensen toch altijd behoefte aan een zondebok.
Minderen
We slaan massaal aan het hamsteren en hebben geen oog meer voor ander nieuws dan het Corona virus. Terwijl met Corona niet ineens alle andere ellende uit de wereld verdwenen is. De meesten van ons hebben nooit oorlog of echte armoede meegemaakt en dit komt nu wel heel dichtbij. Het virus is voor het oog onzichtbaar, maar kan ons allemaal wel besmetten, of je nu in New York woont of in Teheran, Tom Hanks heet of Piet of Klaas. Ineens heeft de hele mensheid een gemeenschappelijke vijand en lijkt de enige oplossing om te stoppen met consumeren en reizen en is het beter om naar huis te gaan.
Je kunt niet ongestraft de aarde plunderen, dieren als gevoelloze stukken vlees behandelen en je ogen sluiten voor de enorme ongelijkheid die er heerst.
Net kinderen
We wisten het eigenlijk allang … dingen moeten anders. Je kunt niet ongestraft de aarde plunderen, dieren als gevoelloze stukken vlees behandelen en je ogen sluiten voor de enorme ongelijkheid die er heerst. We deden er allemaal in zekere mate aan mee, ook ik. Maar nu ik gedwongen word om stil te zijn, nu de eerste schrik voorbij is en ik thuis ben, begint het besef steeds meer te komen dat – hoe erg het ook is voor alle getroffenen – zoiets misschien wel moest gebeuren. Want we waren net kinderen, die niet wilden luisteren. We stelden noodzakelijke maatregelen alleen maar uit en raasden maar door en door. Totdat de natuur ons tot stilstand dwong. De straten werden leeg, de wateren helder en de lucht weer schoon. Ineens is onze gezondheid prioriteit en is er aandacht voor een optimaal immuunsysteem. Wat een paar weken geleden nog flauwekul was voor velen, is nu een bittere noodzaak geworden.
Een dikke kater maakt een buiteling van geluk.
Happy cat
Ik loop met mijn hondje op straat en zie een dikke kater een buiteling maken van geluk. Wij leven niet alleen op deze aarde, maar we hebben wel alle ruimte ingenomen en worden nu gedwongen een stapje terug te doen. De saamhorigheid die je nu al ziet, mensen die hun verantwoordelijkheid nemen en anderen willen helpen. De bewondering voor de zorg, die jarenlang werd onderschat. Kennelijk moet er echt iets heel ergs gebeuren voordat mensen bereid zijn te veranderen, waardoor ze het kleine, broze geluk beter kunnen waarderen.
Verbondenheid
Dit virus heeft ons onomstotelijk laten zien dat grenzen niet bestaan, dat we deze aarde moeten delen en dat het lot van de een nauw verbonden is met dat van de ander. Wij zijn allemaal verbonden, microdeeltjes trekken zich niets aan van ons ego, maar springen rustig van de een op de ander. Groot of klein, jong of oud, arm of rijk, wit of zwart. We hadden het niet zo ver moeten laten komen want de prijs is hoog en we zullen nog lang rouwen om de doden die zijn gevallen. Hopelijk was het allemaal niet voor niets en gaan we nooit meer op de oude voet verder. Als we onze verbondenheid kunnen omarmen, zullen daar nieuwe dingen voor in de plaats komen. Ik ben thuisgekomen, keer naar binnen en voel … want ondanks alles wat er nu gebeurt, zie ik licht aan de horizon.