Ineens lijkt het alsof alles op losse schroeven is komen te staan. Eerst was iedereen aan huis gekluisterd door Covid-19 dat de wereld veroverde, landen gingen op slot en grenzen werden gesloten. En net toen we de deur weer op een kier durfden te zetten, brak de pleuris opnieuw uit. Alsof corona alles lijkt uit te vergroten, kwam ook dit oude kwaad weer volop in het daglicht: racisme. En de mensen gingen de straat op, verenigd door hun ongeloof en woede. De wereld lijkt in brand te staan en het moge duidelijk zijn dat het tijd is voor verandering.
FOOD FOR THOUGHT | Persoonlijke column van Marit over wat haar bezighoudt en wat ze de afgelopen tijd heeft meegemaakt
Onrecht
Op een video die viral ging was te zien hoe Amerikaanse politiemannen een zwarte – ongewapende – man vermoordden. De laatste 8 minuten van een man in doodsangst werden vastgelegd. Iemand die om hulp schreeuwt – “I can’t breathe” – en vervolgens ook niet meer ademt. Niemand schoot hem te hulp, terwijl de agenten vrij spel hadden. Politie van wie je verwacht dat zij ons juist beschermen. Maar is dat niet juist het probleem, want wie zijn ‘ons’?
Als ik aan ‘ons’ denk, ga ik toch eigenlijk vooral uit van mezelf. Blank, geboren in een bed dat aan de goede kant van de maatschappij heeft gestaan. Bevoorrecht? Zo heb ik mezelf nooit echt beschouwd, maar in de ogen van de grote meerderheid op deze aarde ben ik dat waarschijnlijk wel. Ben ik niet heel naïef geweest? Ik kan me helemaal niet voorstellen hoe het voelt om je onveilig te voelen als je op straat loopt of in je eigen bed slaapt. Maar voor sommige mensen is dat al generaties lang realiteit. En de reden daarvan is een diepgeworteld racisme. Dat beperkt zich trouwens niet alleen tot Amerika, maar is een wereldwijd probleem. Daarom is de woede overal ter wereld ook zo groot.
Ben ik niet heel naïef geweest?
Verandering
Diezelfde week zag ik onderstaande post op Instagram voorbijkomen. Een jonge vrouw, onschuldig, zwart en desondanks door de politie doodgeschoten. Terwijl ze lag te slapen, in haar eigen bed notabene! De daders zijn nooit berecht.
Geen wonder dat mensen de straat op willen en roepen om verandering. Zelfs corona kon ze niet weerhouden. En of dat nu werkelijk gevolgen gaat hebben voor het aantal besmettingen, zullen we in een paar weken weten. Ik kan me voorstellen dat iedereen die enorme offers heeft moeten brengen door de corona regels niet aan hun laars te lappen, met open mond heeft gekeken naar de beelden van de demonstratie op de Dam. Dat was niet handig aangepakt en voelde voor velen oneerlijk. Maar kennelijk was de drang voor mensen om nu wel de straat op te gaan te groot, de videobeelden te gruwelijk, het onrecht te omvangrijk. En zoals we tijdens de corona periode al konden merken, zijn er ook nu weer veel verschillende opvattingen en staan groepen tegenover elkaar. Iedereen heeft wel een mening en de saamhorigheid is meestal ver te zoeken.
Maar die saamhorigheid is vooral nu zo hard nodig. Want door verbondenheid kunnen we pas echt voelen dat we werkelijk één zijn, verbonden met elkaar. We zijn allemaal mens, we hunkeren allemaal naar liefde en respect, als er een virus heerst, beseffen we allemaal hoe belangrijk een goede gezondheid is en we delen allemaal de wens om nog wat langer op deze planeet te mogen blijven.
Hurricane Carter
Een van mijn favoriete nummers van Bob Dylan is Hurricane. Het gaat over de bokser Hurricane Rubin Carter, die wordt onterecht beschuldigd van moord.
If you’re black you might as well not show up on the street
‘Less you want to draw the heat
Dylan zingt over dit tragische verhaal, waarbij een zwarte man door een blanke jury wordt veroordeeld in 1966. Bokscarrière naar de maan, geen schijn van kans. Totdat er bewijs wordt gevonden dat hem zal vrijpleiten. De zoveelste zwarte man die onschuldig heeft vastgezeten. Zoals Floyd de zoveelste zwarte man is die door de politie wordt omgebracht. De gevallen staan niet op zich.
Rubin Carter was falsely tried
The crime was murder “one, ” guess who testified?
Bello and Bradley and they both baldly lied
And the newspapers, they all went along for the ride
How can the life of such a man
Be in the palm of some fool’s hand?
To see him obviously framed
Couldn’t help but make me feel ashamed to live in a land
Where justice is a game
‘Where justice is a game’ … inmiddels zijn we ruim 50 jaar verder en er is nog niet veel veranderd.
Hoop
Dylan schaamde zich in 1975 al om in een land te wonen waar het recht slechts een spel was. Ik schaam me om vandaag de dag om in een wereld te wonen, waar dit soort dingen nog steeds kunnen gebeuren. Maar ik blijf hoop houden dat er nu wel iets gaat veranderen, dat dit de druppel was in een bizarre tijd. Een druppel, waardoor mensen – jong, oud, zwart, wit – massaal de straat op zijn gegaan, pandemie of niet. Daar moet iets goeds uit komen. Niets gebeurt zomaar en al die turbulentie moet ergens goed voor zijn. Het is tijd voor verandering. Of zoals Dylan ook ooit zong: The Times They Are a-Changin.
Beeld: Frankie Cordoba, Logan Weaver